De letters SOEK staan voor: “Senioren op eigen kracht”. Ja, wie wil dat nou niet? Onafhankelijk zijn, autonoom, op eigen benen staan. Het zijn vaak de eerste woorden van een kind: “Ikke zellef doen”. Vrijwilligers van Wijkracht gaan op bezoek bij Bornse ouderen voor een vrijblijvend gesprek, over wat er zoal komt kijken bij het ouder worden. Tijdens die gesprekken komen verschillende onderwerpen aan de orde.
Over wonen: Kan ik hier blijven wonen, moeten er aanpassingen komen?
Over vervoer: Hoe kom ik in het ziekenhuis, hoe koop ik een kaartje voor de trein, regiotaxi, automaatje, hoe werkt het allemaal?
Over gezondheid: Zo moeilijk soms om een huisarts te bereiken en te spreken.
Over financiën: Dat regelt mijn zoon/dochter….maar als je geen kinderen hebt?
Het gesprek eindigt vaak bij het onderwerp zinvol leven: Heeft het leven nog zin? Heb ik er nog plezier in? Om het fijn te hebben moet je vaak zelf de slingers ophangen. Velen voelen zich niet meer gelukkig in onze haastige samenleving waar de menselijke maat verdwenen lijkt. Waar bijna alles met het “schermpje” moet worden opgelost. Er zijn dagen dat je geen mens spreekt. De arts kiest voor een telefonische consult. Door de zelfscankassa is er geen contact met de kassière. Mede door de SOEK-gesprekken is mij duidelijk geworden dat omzien naar elkaar geweldig belangrijk is. Spreek elkaar aan in je buurt, stel vragen aan elkaar, kijk de ander in de ogen en vooral: Luister! Luister ook naar wat er achter de woorden wordt gezegd. Dan komt de menselijke maat weer een beetje terug in de samenleving. Overigens geldt deze problematiek niet alleen voor ouderen. Ik las deze week over mentale problemen bij jongeren. Ook daar is sprake van eenzaamheid door het “schermgedrag”. Door het verbod van mobieltjes op scholen wordt er weer met elkaar gepraat. Misschien moet Wijkracht ook eens denken aan een project JOEK. “Jongeren op eigen kracht”. Ik wens u allen veel warme contacten toe. Dit lied van Henk Jongerius zongen we afgelopen zondag in de Zwanenhof. Zie mijn mensen, hoor hun vragen. Naar geluk dat op zal dagen. Als zij onbevreesd het wagen. Naar elkanders naam te vragen. Eindeloos bewogen, door mededogen.
Wim Oldenbeuving, Vrijwilliger bij Wijkracht