Vanochtend, bij de morgenschemering, in een laaghangende mist, zag ik iemand lopen, een vage gestalte, beschenen door een de lantaarnpaal.
Even later opgelost in de grijze verte. Ik las verder in mijn boek. En ineens dacht ik aan het jaar dat voorbij is en het jaar dat voor ons ligt. Wat brengt het ons en wat heeft het afgelopen jaar gebracht, of aangericht misschien wel. Herinneringen die je vast wilt houden of koesteren en herinneringen die je het liefst zo snel mogelijk wilt vergeten.
Als ik terugkijk op 2024 dan is de grote wereld gemakkelijk te beschrijven en ik denk dat een ieder ook in staat is om aan te geven wat bewaard zou moeten blijven en wat snel vergeten kan worden. Die ene knipoog, de strijd om het bestaan, de jarenlange vriendschap, de oorlog, eindelijk de verzoening met dat ene familielid, die alles verwoestende ramp, die ene ontmoeting, het samen vieren.
2024 Bracht ons veel. Ontmoeting en afscheid, vreugde en verdriet.
Direct na de jaarwisseling woonden we een afscheid bij van een leeftijdsgenoot. In een grote koude kerk waren veel mensen samen gekomen. En zoals iemand zei: “Als er veel mensen zijn dan is iemand te vroeg gestorven.” Maar die vele mensen droegen bij aan afscheidsviering die je hart verwarmde en mooie herinneringen opriep aan de gestorvene.
Na de absoute deden we haar uitgeleide met het indrukwekkende lied “De steppe zal bloeien”. Nadat de laatste klanken wegebden in de kerk viel mijn oog op het gedicht op de achterkant van ’t boekje:
OM MEE TE NEMEN
Je kunt huilen omdat ze er niet meer is
of Je kunt lachen omdat ze heeft geleefd
Je kunt je ogen sluiten en bidden dat ze terugkomt,
of je ogen openen en zien wat ze heeft achtergelaten
Je kunt leeg zijn omdat je je haar niet meer kunt zien,
of vol zijn van de tijd die je samen met haar hebt gedeeld
Je kunt je afwenden van de toekomst en leven in het verleden
of je kunt blij zijn met de toekomst dóór het verleden.
Je kunt huilen je gedachten afsluiten,
Je leeg voelen
en de wereld de rug terug toekeren
of je kunt je ogen laten stralen en verder gaan
@Gedicht van VITABERNA, jansimons.nl
Dat ook wij zo met de herinneringen van 2024 kunnen verder gaan in 2025. Een gezegend, gelukkig, zalig 2025, waarin we er zijn voor elkaar en elkaar meenemen.
Jan Morsink