Toen ik klein was, kon ik uren naar de kerststal kijken, naar de prachtige beeldjes maar vooral naar het kerstkind. In mijn omgeving stond er bij iedereen in huis en natuurlijk ook in de kerk een kerststal. Dat is nu heel anders. Bij de meesten is Kerstfeest een feest van licht geworden. De laatste weken hebben we dat ook hier in Borne in de huizen en in tuinen kunnen zien. Bij steeds minder mensen staat er een kerststal in huis. Waar is het Kerstkind gebleven?

Waarom is God als een baby op aarde gekomen? Misschien omdat kinderen worden gezien als onbeschadigde wezens. Kinderen worden gaaf geboren, ze weten nog niets van deze wereld. Hopelijk voelt een kind alleen maar liefde van zijn ouders en van anderen om hem heen. Een kind wordt geboren in gaafheid en perfectie, maar het is in het leven niet mogelijk zo te blijven. Het is niet houdbaar, om het zo maar te zeggen, want er zijn in ieders leven gebeurtenissen, die vervelend zijn. Gebeurtenissen waar je op moet reageren, en dat doet het ego in je. En al die reacties, die jou door het leven helpen, die komen op jouw ziel te liggen. Die ziel, die onbeschadigd was, toen je werd geboren.

Hoe kun je met het verstand van een volwassene blijven kijken door de ogen van een kind? Misschien moet je jezelf weer her-ontdekken, misschien moet je door lagen van patronen en overtuigingen en gewoontes heen zoeken, misschien vind jij het wel nooit.. het kind in jou.. Het is een boeiende zoektocht, zoals Dag Hammarskjöld zei: de langste reis is de reis naar binnen. Je wordt altijd weer geconfronteerd met wat je doet en denkt en bent gaan vinden. Het is altijd weer een uitdaging om elke dag te reageren vanuit het zielsniveau in je, vanuit het kind dat je ten diepste bent. Een levensopdracht. Het klinkt groot en dat is het ook, het is een keuze op weg te gaan naar dat kind in jou. En van daaruit gaan leven, met vallen en opstaan.

Hoe zit het met het kind in je? Reik het de hand en laat het toe in je leven. Je zult versteld staan van het effect. Zoals Huub Oosterhuis schreef: Wek mijn zachtheid weer, geef mij terug de ogen van een kind.

Maria Verheijen-van Alst, vicevoorzitter parochie O.L.V. Onbevlekt Ontvangen Zenderen