Een voetspoor in de zee……..

Door de vele indrukken die we dagelijks opdoen en door wat we (denken te) moeten doen, hebben we vaak weinig aandacht voor wat ons innerlijk beweegt. We hebben vaak nauwelijks ruimte en rust om ‘op adem te komen’. En toch, wat kan het heilzaam zijn stil te staan bij wat je leven nou eigenlijk richting geeft, wat jouw verlangen is. Wat jouw Weg in het leven kan zijn.

Kunstenaars kunnen vaak diep innerlijke ervaringen en verlangens tot uitdrukking brengen in muziek, een gedicht, schilderij of beeldhouwwerk. Als we de tijd nemen om te luisteren of te kijken worden we soms geráákt. En kunnen we ook iets herkennen van ons eigen beleven.

Soms kan ik weken een lied zingen omdat het ‘in mij zingt’. En dan vaagt het weer weg om plotseling later weer naar boven te komen. Deze week was dat met het volgende lied van Huub Oosterhuis, dat ik gedeeltelijk hier citeer.

Gij zijt voorbij gegaan, een steekvlam in de nacht.

De vonken van uw naam

zijn ogen in ons hart.

Het zijn woorden die spreken van het Onuitsprekelijke, van het onkenbare en toch kenbare. Van een ons overstijgende werkelijkheid, die toch zo dichtbij en ervaarbaar kan zijn. Maar ook al raakt het in het hart, de woorden of de ervaring is maar van korte duur.

Gij zijt voorbijgegaan,

een voetspoor in de zee.

Gij zijt te ver gegaan,

Gij zijt een mens te veel.

Je ziet een Weg, maar het wordt weer snel overspoeld door het water. Soms kan een ervaring ons letterlijk teveel worden, weten we niet hoe ermee om te gaan, komt het letterlijk te dicht op de huid…..

Gij zijt voorbijgegaan,

een vreemd bekend gezicht,

een stuk van ons bestaan,

een vriend, een spoor van licht.

Een stuk van ons bestaan; vreemd en ja óók bekend. Je ontdekt dat je er niet onderuit kunt. Het is een ervaring waarmee je wel verder móet.

En als je het dan tóch aandurft er de ruimte voor te nemen. Of als je het geluk hebt tochtgenoten te vinden, dan ………….

Ik wens ieder een zomer met veel ruimte en tochtgenoten om samen op ontdekking te gaan naar wat jouw Weg is.


Frida Koopman, Karmelklooster Zenderen