Enkele weken geleden nog maar waren we op vakantie in Frankrijk. In Castellane, een prachtig oud stadje in de Provence, beklommen wij de Roc, een berg van ruim 900 meter hoog om de daar gelegen Chapelle Notre-Dame te bezoeken. Deze kapel dateert uit 1876 en is recent gerestaureerd. De oorspronkelijke kapel dateert uit de twaalfde eeuw. Wij gingen via de moeilijke klim achter de rots naar boven en kwamen na anderhalf uur klauteren moe en bezweet aan. Bijna boven zei ik tegen mijn man: “Hoe is het mogelijk dat mensen vroeger zulke tochten maakten om een dienst bij te wonen?” Een man die dit kennelijk hoorde zei daarop: “Gelukkig dat we in dat sprookje niet meer geloven. Ze hebben ons heel wat wijs gemaakt.” Ik kan me het gezicht van de man niet eens meer herinneren, het ging te snel, hij was al op weg naar beneden, maar wat hij zei triggerde mij.
We liepen verder en genoten boven van het prachtige panorama dat we te zien kregen. Het uitzicht over de kloof en de rivier de Verdon en Castellane is werkelijk schitterend.
In de kapel zag ik meteen al veel kaarsjes branden, zeker zo’n 50 stuks. Ook wij staken een kaarsje aan. Er is altijd veel om voor te bidden en gelukkig ook om voor te danken. We gingen een tijdje in de kerk zitten om uit te rusten en ook om de stilte en de spiritualiteit die van de omgeving uitging te voelen en te beleven. Er kwamen veel mensen binnen die een kruis sloegen voor het altaar met het Christus beeld. Er heersten serene rust en stilte terwijl dat eenmaal buiten ook weer snel voorbij was.
Na een tijd liepen we naar beneden via een andere route waar de kruisweg staties werden verbeeld. Indrukwekkend.
De dagen erna dacht ik: nee meneer van het sprookje, jij mag denken wat je wilt, maar ik ben het niet met je eens. Dat sprookje behoort zo ongeveer tot het fundament van mijn leven. Van jongs af aan en door m’n hele leven heen. Het heeft wel eens op z’n grondvesten gewankeld en er zijn soms ook gezonde twijfels. Maar al het goede en waardevolle dat het geloof in Christus mij geeft zal ik denk ik nooit op kunnen geven.
Hoe zo’n klim naar Chapelle Notre-Dame du Roc tot overdenking kan leiden.
Stien Weken